şiirler..

Bugünlerde kendime yeni bir takıntı buldum.Sanırım son okuduğum kitaptan kaynaklanıyor.'Yüreğim seni çok sevdi' adlı kitabı okurken ilk başta sıradan bi aşk kitabı dedim.Ki gerçekten öleydi.Ama beni etkileyn kısmı aşk değil şiiirler oldu.Nazım hikmet'ten bahsediyordu.Onun sürgün hayatından.Bursa'da kaldığı cezaevinden ve orada yazdığı şiiirlerden.Aslında şiir okumaktan nefret ederim.Ama nazım hikmetin o güzelim aşk şiirlerini okuyunca dedim şiir böle bişeyse nefret etmeye gerek yok.Adam yazmış abi.Hasreti koymuş, sevdasını koymuş, almış beni koymuş dizelerine. Şöyle diyor Nazım amca ;

Gözlerine bakarken
güneşli bir toprak kokusu vuruyor başıma,
bir buğday tarlasında, ekinlerin içinde kayboluyorum..
yeşil pırıltılarla uçsuz bucaksız bir uçurum,
durup dinlenmeden ebedi bir madde gibi gözlerin:
sırrını her gün bir parça weren fakat hiç bir zman büsbütün teslim olmayacak..

Nazım Hikmet Ran

Gözlerin diyor nazım amca.Dibi gözükmeyen bir kuyu gibi karanlık.Kimi zaman her şeyi görebilirken kimi zaman 1 metre ilerini göremem diyor.Öyla güzel diyor ki insanı aşka sewdaya getiriyor.
Artık bir mewlana iki Nazım hikmet...Okuyun gerçekten okuyun..Göreceksiniz tüm dertler sıkıntılar gidicek gerçeği göreceksiniz.Güzellikleri farkedin.Gözünüzü dört açın ve kısa hayata sıkı sıkı sarılım hiç bitmeyecekmiş gibi.eğer sewginizi dile getiremiyorsanız bırakın Nazım amca anlatsın sevdiğinize sevginizi..